శ్రీ కృష్ణ విజయము - 137

( కాలయవనుడు వెంటజనుట )

10.1-1633-క.

దారిత శాత్రవ భవను న

పార మహావేగ విజిత పవనున్ యవనున్

దూరఁము గొనిచని కృష్ణుఁడు

ఘోరంబగు నొక్క శైలగుహ వడిఁ జొచ్చెన్.

10.1-1634-క.

అదె లోఁబడె నిదె లోఁబడె

నదె యిదె పట్టెద నటంచు నాశావశుఁడై

యదుసింహుని పదపద్ధతి

వదలక గిరిగహ్వరంబు వాఁడుం జొచ్చెన్.

10.1-1635-వ.

ఇట్లు చొచ్చి మూఢహృదయంబునుం బోలెఁ దమఃపూర్ణంబయిన గుహాంతరాళంబున దీర్ఘతల్పనిద్రితుండయి గుఱక లిడుచున్న యొక్క మహాపురుషునిం గని శ్రీహరిగాఁ దలంచి.

భావము:

శ్రీకృష్ణుడు, శత్రువుల మందిరాలను భేదించినవాడూ, అంతులేని గొప్పవేగంతో గాలినైనా ఓడించువాడూ అయిన యవనుడిని దూరంగా తీసుకుపోయి భయంకరమైన ఒక కొండగుహలో చటుక్కున దూరాడు. “అదిగో దొరికేసాడు, ఇదిగో దొరికేసాడు, అదిగో పట్టుకుంటున్నాను, ఇదిగో పట్టేసుకుంటాను” అనే ఆశకు లోబడి, ఆ యదువంశపు సింహం అడుగులజాడలమ్మట పట్టుదలగా కాలయవనుడు తాను కూడా ఆ పర్వతగుహలోకి వెళ్ళాడు. అజ్ఞానంతో నిండిన మూఢుని హృదయం మాదిరి చీకటితో నిండిన ఆ గుహలోపలకి యవనుడు ఈలాగ చొరపడి, అక్కడ పెద్ద పాన్పుమీద నిద్రలో మునిగి గురకపెడుతున్న ఒక మహాపురుషుడిని చూసి అతడే శ్రీకృష్ణుడని అనుకుని.....

http://telugubhagavatam.org/?tebha&Skanda=10.1&Ghatta=197&padyam=1634

: : భాగవతం చదువుకుందాం : : 

: : తెలుగులో మాట్లాడుకుందాం : :